چهره متغیر امنیت داخلی: بررسی نسبت امنیت داخلی با رقابت سیاسی در جمهوری اسلامی ایران

در این نوشتار مؤلف ضمن بررسی الگوی کلی مربوط به نحوه ارتباط امنیت داخلی با رقابت سیاسی - یعنی الگوهای تحدیدگرا، تثبیت‏گرا و تکثرگرا - به تحلیل سیاستگذاری حکومت اسلامی طی دو دهه گذشته پرداخته است. مطابق این تحلیل به خاطر وجود شرایط ناآرام و حساس اوایل پیروزی انقلاب، امام خمینی)ره(برای صیانت از انقلاب و حکومت اسلامی از الگوی تحدید استفاده کردند. در این الگو دولت برای تأمین امنیت سعی در محدود ساختن فعالیتهای سیاسی و از آن جمله اصل مهم رقابت می‏نماید. علت این امر وجود رابطه معکوس بین امنیت داخلی و رقابت سیاسی است. با استقرار نظام و اتمام تهدید مهم جنگ تحمیلی، دولت آقای هاشمی الگوی تثبیت را به اجرا می‏گذارد. در این الگو با ثابت نگاه داشتن حدّ رقابتهای سیاسی، دولت به بالا بردن میزان ثبات در کشور همت می‏گمارد تا از این طریق وحدت و یکپارچگی در کشور را به نمایش گذارد. هدف از این راهبرد، ایجاد بستر مناسب برای جلب سرمایه‏های داخلی و خارجی و در یک کلام نیل به توسعه اقتصادی می‏باشد. در پی انتخابات دوم خرداد 76,این الگو به نفع توسعه سیاسی تغییر می‏کند و رابطه‏ای مستقیم بین این دو مقوله برقرار می‏گردد. دولت با این فرض که گسترش رقابت سیاسی سالم منجر به تثبیت مبانی امنیت داخلی خواهد شد، توسعه سیاسی را در اولویت قرار می‏دهد و از آن پس ما شاهد تعریف تازه‏ای از امنیت داخلی می‏باشیم.